Kinderwens

Ik word meer en meer gecontacteerd door vrouwen en koppels die een kinderwens hebben en moeilijkheden ondervinden bij het zwanger worden. Ook zie ik een grote toename in miskramen. Als ik contact maak via de mama met het zieltje die besloten heeft toch niet te komen merk ik verschillende zaken op:

• Het zieltje geeft aan dat het enkel eens kwam kijken of hij/zij eraan toe is om te komen.
• Het zieltje merkt op dat één van of beide ouders niet klaar zijn om hem/haar te ontvangen met de vrijheid die het nodig heeft.
• Het zieltje heeft enkel nog deze ervaring nodig, gebeurt dikwijls bij het begin en einde van een re-incarnatiecyclus; De ziel is dan enorm dankbaar dat het deze ervaring met deze ouders mag delen.

Ik probeer wat te verduidelijken; In het eerste geval wil de ziel komen kijken hoe de wereld er nu aan toe is. Of de grote veranderingen al gebeurd zijn, of het wel in deze wereld van momenteel grote chaos wil geboren worden. Of hij/zij zijn/haar taak al zal kunnen uitvoeren. De meeste zielen die nu naar de aarde komen hebben een zeer specifieke taak. Of bij de ouders een groter bewustzijn creëren, of een taak om de aarde voorwaarts te helpen.

In het tweede geval, en dat zie ik vrij vaak, merkt de ziel op dat de ouders niet klaar zijn om de ziel te accepteren in de vorm die ze in de aardse sfeer zal hebben. Ik denk aan kinderen met speciale zorg, die eigenlijk nu wel al alle kinderen zijn. Het schoolsysteem voldoet niet meer, de oude, strakke gedachten patronen dienen niet meer. Als er een mogelijkheid is dat de ouders hun kind zullen kunnen aanvaarden in om het even welke omstandigheden dan zal het komen. De druk in onze materiele wereld is echter zo groot dat vele ouders die taak er ook nog niet eens kunnen bijhebben.

Er wordt geen oordeel gevormd, integendeel dit dient gezien te worden als een daad van onvoorwaardelijke liefde van de ziel naar het ouderpaar.

Wat kan je doen? Je er bewust van zijn dat een kind die nu komt, komt met zijn unieke en speciale gaven. Om die speciale gaven te ontwikkelen dienen de ouders bereid te zijn hun eigen behoeften ondergeschikt te maken aan die van het kind. Vraag jezelf heel eerlijk af of dit voor jou een mogelijkheid is. Kan je je job opgeven om meer tijd met je kind door te brengen? Kan je kiezen voor andere methoden van scholing, opvang, eetgewoonten? Vele ouders zullen denken dat dit sowieso gebeurt eens je mama of papa wordt. De golf aan zielen die nu naar de wereld komt is echter nog van een andere orde. Zij dienen het licht en zullen geen conflicten meer aanvaarden, zij zullen resoluut kiezen voor dat wat goed is voor hen.

Wat dan weer veel hoop geeft dat de wereld in evolutie is en we steeds meer licht zullen zien schijnen 🙂

Een paar voorbeelden uit mijn leven:

Ik heb 3 kinderen: één ervan heeft 12 jaar bij ons geslapen omdat hij in zijn eigen bed verstijft lag van angst. Hij kreeg de diagnose ASS (autisme spectrum stoornis) en DCD ( motorische ontwikkelingsstoornis). Hij wist ons heel dikwijls van tevoren te vertellen wat er stond te gebeuren. In zijn woorden ‘ mama, mijn ogen zijn zo goed dat ik kan zien wat er morgen gaat gebeuren’ Hij heeft nood aan regelmaat, structuur en vooral ontzettend veel rust. We hebben ons leven helemaal omgegooid om hem die rust te kunnen bieden. Hij eet voornamelijk wortels en appels. Gaat vroeg slapen en staat heel vroeg op.

De dochter daarentegen is ontzettend sociaal, heeft energie voor 10 en doet schoolwerk op de computer terwijl ze ook een spelletje speelt, een tekening maakt en dit alles op haar rolschaatsen zodat ze zo snel mogelijk ook nog tussendoor wat beweging krijg. Ze wil van alles graag proeven maar springt van de hak op de tak. Om 10u ’s avonds heeft ze de meest fantastische ideeën over het herinrichten van haar kamer, ons huis en waarom niet ook de hele wereld. 🙂

Onze oudste zoon was niet in staat te gaan slapen als er ergens een conflict sluimerde. Het moest en zou uitgepraat worden met de betrokken personen vooraleer hij kon slapen. Wereldse conflicten zijn echter niet zo makkelijk met een avondgesprek op te lossen.

Het resulteert dus in jaren van heel weinig slapen en zo creatief mogelijk proberen oplossingen te zoeken.

Ik geef je één voorbeeld van onze zoon die heel obsessief kan zijn: Hij wou enkel de trap afgaan beginnende met de rechtervoet. Hij stond ook op wacht bovenaan de trap en maande iedereen aan om enkel met de rechtervoet aan de afdaling te beginnen. Zijn obsessie werd steeds erger. Ik besloot om een week lang elke morgen naast hem te staan en mijn linkervoet te laten dansen en springen omdat die linkervoet toch wel heel graag ook eens aan het afdalen van de tredes wou beginnen. De paniek in zijn ogen was groot maar na een week heb ik hem gezegd dat ik het toch wou proberen. Hij huilde en panikeerde maar de trap is niet ingestort, de wereld is ook niet vergaan. Stilletjesaan heeft hij het ook geprobeerd tot het geen probleem meer was.

We werken aan één tic en een volgende manifesteert zich. Het blijft zoeken voor hem om deze wereld te vertrouwen. Mocht ik hem ook nog eens blootstellen aan teveel stress dan heb ik enkel nog een probleemkind. Nu we hem de rust kunnen bieden heb ik een wondermooi kind die kan functioneren en die ontzettend veel licht en liefde in zich heeft. Onze kinderen leren ons alle dagen wat echt belangrijk is en we zijn supertrots dat we hun ouders mogen zijn in dit leven. Ik wens een wereld vol kinderen die zichzelf mogen en kunnen zijn.

Geniet van je kroost en van elk kind dat je pad kruist.

Hartegroet,

Annelies