Oproep

Lieve mensen,

Ik doe graag een oproep aan alle mensen die reeds een tijd zoeken zijn naar verbinding, naar bewustzijn, naar éénheid.

Ik zie veel berichten en ik krijg veel berichten waarin opgeroepen wordt op om niet in angst te gaan, om niet te panikeren, om te bagatelliseren, om van alles en nog wat.

Waar ik jullie graag wil aan herinneren is dat we allen angsten gekend hebben (en nog kennen).

Is angst een slechte raadgever? Dat hangt ervan af hoe je dat bekijkt. Als je een hongerige leeuw op je ziet afkomen dan is angst een terechte reactie, rustig blijven en je uit de voeten maken is dan waarschijnlijk de beste reactie. Maar hoe blijf je rustig?

Wat bij de paniek die we nu overal zien uitbreken? Ik ken persoonlijk niemand die rustig wordt doordat iemand zegt ‘ stop met panikeren en kalmeer’

Ik wil graag oproepen om niet bij te dragen aan paniek. Als je nu op bezoek gaat bij anderen dan voedt je die angsten. Ook al weet jij zeker dat je genoeg bescherming hebt en dit virus niet zal krijgen, hoe kan die ander daar zeker van zijn? Na je bezoek kan het zijn dat die ander nog dagen zit te piekeren, want piekeren doe je als je eenzaam bent. Want wat heb je bereikt? Dat zij zich minderwaardig voelen aan jou omdat zij nog niet zover staan?

Laat ons contact houden en luister naar de angsten, deel hoe jij met jouw angsten bent omgegaan. Wat heeft jou geholpen?

Wimpel ze niet af als onnodig, zo bezorg je de ander enkel een schuldgevoel.

Ik deel wat ik doe, misschien heb je er iets aan.

Als ik angst voel en ik weet waarvoor ik angst heb dan schakel ik mijn hoofd in en ga ik een conversatie aan met mezelf en met de angst. Ik beredeneer ze als het ware te pletter.

Als ik niet weet van waar de angst kom dan probeer ik in dankbaarheid te gaan voor alles wat er wel is. De zon komt alle dagen op, de bomen, de natuur leren me dat niets ooit hetzelfde blijft en dat ook angst voorbij gaat. Ik zoek iets grappigs op en draai mijn favoriete liedjes 10x na elkaar en ga bakken tot ik weer blij ben.

Mijn kinderen zijn angstig om de zaken die ze ongewild toch te horen krijgen. Ik kijk met mijn dochter (9jaar) naar films. We hebben ‘The sound of music’ gezien en ‘Annie’

De eerste heeft een superleuk liedje dat Julie Andrews zingt als de kinderen angstig zijn: https://www.youtube.com/watch?v=0IagRZBvLtw

We hebben gepraat over alle dingen die we leuk vinden, over waar we dankbaar voor zijn.

Bij Annie hebben we meegeleefd en dan besproken hoe een meisje bij wie alles ogenschijnlijk tegenzit haar leven zo weet in te vullen dat ze heel gelukkig is. De kracht van positief zijn en zingen en dansen en je te concentreren op alles wat we wel hebben.

We hebben besloten dat iets voor anderen doen ons blij maakt. Op het einde van onze straat is een rusthuis. Mijn dochter was heel verdrietig omdat die mensen nu geen bezoek kunnen krijgen. Dus zijn we aan de slag gegaan. Momenteel haakt ze armbandjes en maakt ze tekeningen. We proberen hartjes te naaien die als kussentje kunnen dienen of om in te knijpen. Dit omdat ze bij een laatste bezoek had opgemerkt dat sommige mensen haar handen niet willen loslaten en nogal hard knijpen.

Ik kijk vol bewondering naar mijn dochter die haar oh zo grote hart telkens weer kan openstellen en inspiratie vindt om anderen te helpen.